Isang tao. Isang naglalakad. Hindi alam ang pupuntahan. Alam niya kasi na wala na siyang patutunguhan.
Sira na buhay niya. Wala na. Wala na. Nahihirapan na siya. Pressure sa bahay. Pressure sa school. Mahirap na subjects. Hell weeks. Hindi na niya kaya. Hindi sapat ang kanyang kaalaman para sa sitwasyon ngayon.
Minsan, gumagaan ang loob niya sa ilang maliliit na bagay tulad ng paglalaro ng DDR, paggawa ng blog entries, pagplurk, pagpetsoc. Pero hindi 'yan sapat sa lahat ng dapat niyang naabot para sumaya ang nakararami.
Hindi niya rin kayang pasiyahin ang lahat ng tao sa paligid niya. Pilitin man niya, wala. Ayaw naman e. Pero alam niyang kaya niyang maging mabuting kaibigan. Kaya niyang makinig.
Pero sa ngayon. Wala. Wala. Hindi na niya kayang makinig. Sumusobra na kanyang mga problema.
Sa kasalukuyan, ang pagsusulat lang niya sa blog niya ang tanging pagtakas niya sa realidad. Ang tanging pagtakas niya sa lahat ng problemang humahabol sa kanya.
Masaya siya kaninang umaga. Pero nagbago ang lahat pagdating ng hapon. Wala. Wala.
Walang nakikinig sa kanya. Wala na siyang makapitan. Nanpanghihinaan na siya ng loob. Wala naman siyang magawa.
Habang naglalakad, naluha siya. At paikot ikot siya. Wala na siyang patutunguhan. At siya ay naglakad.
Iniisip niya ang mga taong nakapaligid sa kanya. At siya ay naglakad.
Iniisip niya ang mga taong akala nila'y nakakatulong sa akin pero wala. Wala naman sila talagang naitutulong. At siya ay naglakad.
Iniisip niya ang mga taong gusto niyang tulungan pero parang pinagkakaitan siya ng kabaitan at oras. At siya naglakad.
Naglakad siya ng parang walang bukas. Walang pakialam kung masagasaan na. Nagjeep na lang siya pauwi para makalimutan ang lahat.
Nakauwi siya ng masaya. Ngunit kahit anong ipilit niya, hindi niya na mapigilang lumuha.
Hindi na talaga niya kaya.
